425

Na een dag school opent Madelief de deur, stapt naar binnen, laat haar rugzak afglijden en zegt: 425.

Net als vorig jaar begon ze haar eerste schoolweek met een sprong. Ze heeft afspraken gemaakt met haar vriendinnen op welke weekdagen ze met ze gaat fietsen. Op maandag en vrijdag, besloot ze, ga ik met de bus. Dit zijn lange dagen en dan is fietsen te vermoeiend.

Deze week borstelde ze ’s ochtends heur haar -zij vindt dat niet belangrijk, maar ze weet dat wij dat belangrijk vinden, want je mag dan wel autistisch zijn, je hoeft er niet autistisch uit te zien- en probeerde er een knoetje in te doen, zodat ze er verzorgd uitzag.

Ze stapte op de fiets. Mopperde niet, vroeg niet of we mee wilden fietsen. Ging op weg, en keek nog een keer achterom om te zwaaien.

Ze ging met de bus, miste die omdat de bushalte was verplaatst. Belde vervolgens naar de receptie van school dat ze waarschijnlijk te laat kwam, maar haalde het toch nog. Ze vertelde het achteraf, want ze had ons niet nodig, ze regelde alles zelf.

Ze kwam thuis uit school, schonk wat te drinken in en pakte iets lekkers. Ging even bijkomen van de terugreis en pakte daarna haar boeken. Er is ook al huiswerk af, zei ze. Dat had ze in de les al gedaan.

Onze oren flapperden en onze ogen glommen. Ze neemt verantwoordelijkheid, ze regelt het allemaal zelf. Ze pakt zichzelf aan. Want leuk vindt ze huiswerk maken nog steeds niet. Het is niet zo dat ze ineens geïnteresseerd is in uiterlijke verzorging. En alleen naar school gaan, daar houdt ze echt niet ineens van. Nee, ze realiseert zich dat ze het zelf moet doen.

– Wat bedoel je met 425? vraag ik.

– Zo vaak heb ik in- en uitgeademd vanaf dat ik in de trolley stapte tot hier. zegt ze terwijl ze het zich gemakkelijk maakt op de bank.

Gezellig, Madelief is weer thuis.